ANIOŁ (3)

Dzień za dniem. Bez bomb i świstu kul. Ale pewnego wieczoru…
- Zbliżamy się do dużej wsi – Anioł stał przed kolumną uciekinierów. Cisza stała się wręcz namacalna. Wszystkie oczy zawisły na ustach tego… Anioła.
Nikt nie wątpił, nie czuło się strachu i nawet nieliczne psy nie ośmieliły się ruszyć.
- Za tą wsią jest granica rumuńska, gdzie was przepuszczą. Ale jest problem! Ta wieś jest zła… Zostawcie tutaj to, co zbędne i maszerujcie wraz z żołnierzami, partiami po trzydzieści osób i… niech was Bóg ma w swojej opiece ! –
Spojrzałam po tłumie, który stał nadal bez ruchu, jakby czekając na dalsze słowa. Ale miejsce, gdzie stał Anioł… było puste !

- Ruszcie się ! – Wyrzućcie to, czego nie potrzebujecie ! Kto skończy – grupuje się w trzydziestki ! – żołnierzy jakby przybyło. Po godzinie jedenaście grup uciekinierów posuwało się w kierunku zabudowań, majaczących w świetle księżyca.
- Tu 16 Pułk Podhalański Wojska Polskiego ! – ze zdumieniem rozpoznała głos Anioła !
- Jeżeli padnie ze wsi chociaż jeden strzał, wieś zostanie spalona a mieszkańcy rozstrzelani ! – głos rósł i potężniał, wdzierał się w każdą szparę, każdy zakamarek, niósł ogromną moc…

- Pieeerwsza kompaniaaa ! Naaaprzóóód MARSZ ! – około dwudziestu żołnierzy ruszyło na czele pierwszej trzydziestki cywilów. Któryś rzucił granat, inny wystrzelił… Miarowy krok zadudnił na ubitym trakcie…
Wieś zastygła, świece pogasły. Domy z obu stron drogi jakby oddaliły się od niej…

- Drugaaaa kompaniaaaa ! Naaaprzóóóód MARSZ ! – przed drugą grupą uciekinierów już uformowana była szpica z dwudziestu żołnierzy w polskich mundurach ! Marszowy krok odbijał się echem od cieni chałup i gasł w miarę oddalania się od pozostałych.
Drżała. Wydawało jej się, że walące serce ujawni prawdę tutejszym mieszkańcom. Wtem z lasu wyskoczyło kilkunastu naszych żołnierzy. Spoceni, zziajani utworzyli czoło kolumny. Kilka strzałów…

- Trzeciaaaa kompaniaaaa ! Naprzóóóód MARSZ !!! – ruszyli. Wieś była duża. Ciągnęła się bez końca – jakieś tysiąc chałup, cztery – pięć tysięcy dusz. Kątem oka zobaczyła przemykające skrajem lasu postacie.
To druga dwudziestka polskich żołnierzy ? Więc Anioł miał ledwie czterdziestu ludzi !

Z oddali dobiegło: - Czwartaaaa kompaniaaa ! –

- Biegiem prosto do mostu ! – jeden z tych, co ich przeprowadzili, wskazał kierunek. – Dwa kilometry stąd jest granica ! Tam będziecie bezpieczni ! –
Ruszyli. Oni do granicy, żołnierze z powrotem, skrajem lasu…

- Piątaaaa kom…. ! –

Szukali Anioła wiele lat. Niestety…

ANIOŁ (2)

- Bombowce !!! Ludzie uciekajcie !!! Jezus, Maria !!!– okrzyki ostrzeżeń mieszały się z okrzykami przerażenia, wołaniem o pomoc, łkaniem… Tłum rozpierzchł się na wszystkie strony. Narastający łomot upewnił, że samoloty Niemców atakują. Wybuchy bomb i terkot karabinów maszynowych, krzyki mordowanych, jęki rannych…
Biegła przez las a gałęzie chłostały jej twarz, szarpały ubranie i jęczały, jakby prosiły, by nie zostawiać ich samych. Po kilkuset metrach padła bez czucia na ziemię. Wzrok odmawiał jej posłuszeństwa, podobnie jak odmówiły nogi. Zasnęła.

Noc jeszcze wisiała nad lasem, kiedy chłód zaczął ją kąsać po obolałym ciele. Zwlokła się z pagórka. Gdzie jest ? Co to za miejsce ? Powoli ruszyła z powrotem.
Droga była usłana lejami po bombach, martwymi uciekinierami i zwierzętami. Znajomy wóz leżał na boku, przyciskając pana Henryka. Jeszcze ściskał chomonto Siwka. Oboje byli martwi.
Został tylko drugi koń, Gniady, wyraźnie przestraszony tym świeżym cmentarzem.
- Zostaliśmy tylko my ! – szepnęła przez łzy – Nie opuszczaj mnie… –
Gniady w odpowiedzi musnął chrapami jej podarty kubrak.

Dosiadając Gniadego na oklep, z niewielkim zapasem prowiantu, ruszyła przed siebie.
Dzień i noc zlały się w jedno pasmo. Mijały jak zły sen. Robiła krótkie postoje. Nigdzie żywego człowieka ! Pustka ! Gdyby nie Gniady chyba umarłaby ze strachu. Po kilku dniach straciła kierunek i orientację. Płacz nie pomagał. Koił tylko sen.

Sen. Gdy się obudziła, pochylał się nade nią człowiek. Usiadła ze strachu, ale…
Miał polski mundur ! Po sekundzie dotarło do niej, że widzi skupisko wozów, grupy ludzi dorosłych i dzieci oraz kręcących się miedzy nimi żołnierzy.
- Kim jesteś ? – przez suche gardło z trudnością wydobył się jej chrapliwy głos. Popatrzył na nią przyjaźnie, kąciki ust zadrgały lekkim uśmiechem…
- Anioł. Jestem Anioł. – podał jej rękę, pomagając stanąć na nogi.
- Zgłoś się do kucharza a konia niech oporządzi któryś z żołnierzy. – wskazał ręką pobliską kępę drzew. Spojrzała w tym kierunku.
- Dokąd… - zwróciła się do… No właśnie ! Przy niej nikogo nie było ?!
Ruszyła w kierunku ogniska z kotłem. Żołnierz z chochlą mrugnął przyjaźnie:
- Trochę cienka ta zupa, ale Anioł kazał się dzielić –
Ktoś szturchnął ją w ramię. Gruba kobieta wcisnęła jej w rękę kromkę czerstwego chleba…
- Kto to… ten Anioł ? – spytała nieśmiało.
- Uciekaliśmy jak wszyscy, ale trzy dni temu, kiedy obudziliśmy się nad ranem, byli wśród nas ci żołnierze. Dowodził nimi ten… Anioł. Nikt inaczej jego nie nazywa. – wzruszyła ramionami – Zresztą, czy to ważne ? Byleby tylko minąć granicę z Rumunią…
- To my do Rumunii ? – zadławiła się z wrażenia.
- Dziecko ! Skąd ty jesteś ? Toż przed nami Tarnopol ! – kręcąc głową kobieta ruszyła przed siebie.

ANIOŁ (1)

Życie zawsze obfituje w wiele niespodzianek, zdarzeń dziwnych czy wręcz niewyjaśnionych. Z dzieciństwa pamiętam pewne wspomnienie mojej babci, które przeżyłam wielokrotnie we własnych snach lub analizując na jawie.

Kiedy pierwsze bomby w 1939 r. spadły na Zduńską Wolę, była wśród tych, którzy w panice uciekali na wschód. Na drodze do Łodzi parł strumień wozów konnych, rowerów i pieszych. Wszystko obciążone do granic możliwości ! Ruch właściwie w jednym kierunku, wyznaczanym każdego ranka przez wschodzące słońce…

- Niemcy idą ! – rozlegał się co jakiś czas histeryczny krzyk. Fala ludzi i zwierząt zaczynała rozpaczliwą ucieczkę w kierunku przeciwnym, tratując wszystko po drodze i siebie nawzajem. Strach wyzierał z każdego krzaka, zagajnika czy chałupy. Strach ustępował wraz ostatnim oddechem.
Wracano z powrotem na drogę, odszukując bliskich, znajomych i wreszcie… własny dobytek. Na trasie ucieczki pozostawali ci, którzy już nigdy nie mieli oglądać jesiennego zachodu.

Za Łodzią uciekali na Warszawę. Głód doskwierał coraz bardziej. Postoje były poświęcane na szukanie czegoś, co się nadawało do jedzenia. Nie było tego wiele. Ci przed nimi ogołocili okolicę jak szarańcza. W nocy każdy się układał, gdzie mógł i zasypiał kamiennym snem, by wczesnym rankiem ruszyć z tłumem dalej. Byle jak najdalej od huku bomb, wycia samolotów, wybuchów moździerzy i wszechobecnej śmierci.

- Dokąd teraz ? – pan Henryk wstrzymał konie, pytająco spoglądając zaczerwienionymi oczami za żonę. Staruszka wzruszyła ramionami:
- Byle dalej… - od chwili śmierci syna pod gruzami domu gasła z każdym dniem.
- A ty co myślisz ? – spojrzał na dziewczynę. Popatrzyła na rozdroże. Na lewo drogowskaz wskazywał Siedlce, na prawo – Puławy.
- Na wschodzie Rosjanie a na południu – Rumunia. – wyjaśniał cierpliwie pan Henryk, z troską obserwując wymizerowaną twarz pani Adeli.
Bardziej wiedziona intuicją wskazała kierunek na lewo.
- Tam ! – Wóz ze zgrzytem dołączył do lewej kolumny uciekinierów.

Opadali z sił. Konie również. Po trzech dniach wyraźnie osłabł Siwek. Pomogła wyrzucić część sprzętu, który dołączył do rzeczy, porzuconych przez tych, co był przed nimi. Tej nocy pochowali też panią Adelę. Zmarła bez słowa skargi czy pożegnania. Pan Henryk płakał jak dziecko, choć miał siedemdziesiątkę na karku. Musiała powozić zaprzęgiem.

Późnym wieczorem zagrzmiało niebo, choć nie było widać ani jednej chmurki.

RODZICE ! DO KĄTA !!! (1)

Z całą powagą muszę Wam zakomunikować, że niestety nie udało mi się wychować moich Rodziców ! Od kołyski kłamali, stosowali uniki lub naruszali moją delikatną powłokę cielesną w okolicach majteczek !

Nie kłamali ? A kto mi wciskał, że jak będę jadł kaszkę, to urosnę do sufitu ?! Kłamstwo ! Zmierzyłem – brakuje 79 centymetrów ! A od dwudziestu lat już nie rosnę…
Kiedy w wieku dziesięciu lat prosiłem o braciszka, Ojciec tłumaczył mi, że bocian nie dofrunął a Mama, że kapusta nie wzrosła. Jakby nie można było po prostu spłodzić… Telewizji nie oglądali po 22.00 ?!

A z tą nauką !! „Ucz się dziecko, ucz ! To do szczęścia klucz!” Brrrrrrr…
„Nauka to twoja praca !!!”, „Nauczyciel ma zawsze rację !”…
Kłamstwo, kłamstwo i jeszcze raz kłamstwo ! Osiemnaście lat umysłowych tortur, wbijania sobie do głowy stert śmieci z różnych dziedzin i umożliwianie rozwiązywania osobistych i służbowych frustracji całej armii osobników, zwanych nauczycielami, asystentami, docentami i profesorami… Brrrrrrrrr… Moim kosztem !!!

A horror od niepamiętnych czasów ?. Codzienne mycie, co drugi dzień kąpiel ! Jakie marnotrawstwo mydła, wody, szamponu… Przez tak częste stosowanie tego ostatniego teraz łysieję !
Tłumaczyłem, że wg podstaw ekonomii to konsumpcja i marnotrawstwo.
Cytowałem kogoś mądrego (nie pamiętam kogo) – „Mądrzy ludzie żyją w brudzie !” Ale kto by tam słuchał dziecka ! Tym bardziej moi Rodzice.
A mycie zębów ! To przez ciągłe szorowanie robiły mi się dziurki ! A potem dentyści – sadyści wiercili mi dziury aż do mózgu ! A zresztą… może sami
robili mi te dziurki ?! Nie mogłem ich sprawdzić z pozycji horyzontalnej i japą rozdziawioną jak wrota garażu…

Uff ! Jak wychowywałem Rodziców – w następnym odcinku.