J A

        Ale numer. Mam mówić o sobie! Ale jak tu mówić, kiedy faktycznie to ja nie istnieję. Tak, tak! Obraz, który widzicie, głos który słyszycie... to wszystko złudzenie.
Czy siedzieliście kiedyś tyłem do ogniska a przed wami, na ścianie, poruszały się cienie? To właśnie to! Proszę się nie śmiać, bo jestem w stanie udowodnić swój brak istnienia w sposób ścisły – czyli matematyczny. Ponadto, w którymś z poprzednich wcieleń rozmawiałem z kolegą Sokratesem, który potwierdził sofistyczną prawidłowość mojego rozumowania.

A więc, przyjmijmy, że ja jestem „X”.
Moi rodzice będą oznaczeni odpowiednio: mama – „M”, tata – „T”.

Oczywiście, zgodnie z prawami dziedziczenia miałbym pewne cechy zarówno po mamie,
jak i po ojcu... Chyba dotychczasowemu rozumowaniu nie można zaprzeczyć – prawda?
czyli
ja (X) = mama (M) x k
„k” to współczynnik konieczny, by między „X” i „M” postawić znak „=”

analogicznie X = T x l
gdzie „l” to współczynnik, by między „X” i „T”, by można było postawić znak równości.
Wiadomo przecież, że w przyrodzie nie ma dwóch organizmów identycznych.

Jeżeli przy powyższych równaniach można było określić współczynniki, to między „k” i „l” też można:
k = l x m więc m = k : l
gdzie „m” to współczynnik, by między „k” i „l” można było postawić znak równości.
Łapiecie? To dobrze...

Ponieważ w dwóch równaniach jestem oznaczony jako „X” (X = M x k i X = T x l) to można, zgodnie z wszelkimi zasadami:
M x k = T x l więc K : l = T : M więc m = T : M
gdzie „m” to współczynnik różnić między Mamą i Tatą, co zresztą jest widoczne gołym okiem.
Od razu zauważyliście dwie rzeczy, prawda?
A – mnie nie ma
B – pozycja rodziców jest jasna, ale wszystko skończyło się jednym, wielkim „pudłem”.

I, jak opisuje piękny wiersz pt.: „Morska pieśń” Pablo Bardena w wielu sprawach zmysły nas oszukują.
Posłuchajcie:

Jak okiem sięgnąć spienione fale
tańczą bez końca w takt swej melodii...
Dokąd gonicie wciąż tak wytrwale?
I któż to słuch morskich rapsodii?
A kiedy zajrzysz w głąb wodnej toni,
zobaczysz zamki, wieże, strażnice...
Spójrz, jak za jeźdźcem tam jeździec goni!
Wam się wydaje, że to ławice?
Każdy z was widzi, co pragnie widzieć,
więc urojony świat oglądacie!
Kiedy swobodnie wasza myśl idzie -
- takiej pewności wtedy nie macie...

Spójrzcie uważnie w morskie odmęty,
gdy burza huczy i gromy ciska!
Zobaczyć można świat tam zaklęty -
- kraina dalsza... kraina bliska...
Tutaj króluje kraken ogromny
i morski diabeł pysk swój wykrzywia!
Wodnik z miłości wciąż nieprzytomny,
toplicę młodą tańcem przyzywa!

Piękna syrena, kusząc swym głosem,
wyciąga dłonie... Coś obiecała?
A ryba młot, gdy poszła za ciosem,
akompaniament rytmu podała...
I chóry dusz, co tu zatonęli
i marynarzy i ich okrętów...
Na wieczną służbę się zaciągnęli!
Przez wieki słuchać będą tych dźwięków...

No cóż. To właściwie wszystko na temat mojej osoby. Osoby, która tak faktycznie nigdy
nie istniała.